چقدر بزرگ شده ای،مقابل آینه قدی دخترکی سیاه چشم با نگاهی مات وسربی...چقدر رنگ خاکستری به رویاهای نیمه برهنه ات می آید...

سکانس دوم:

جز صدای شب در سکوت بی تردید لحظه هایم هیچ صدایی نمی شنوم حتی صدای خواب های تو را وقتی مترسک های باغ همسایه از بهار می گفتند و دخترک کولی از گندمزار ...و ما فاصلهامان را در قاب چشمهای مترسک تنهایی تنها جا گذاشتیم...

سکانس سوم:

من به خاطر خواب های تو آشفته ام به خاطر تو راه طی کرده ام و به هیچ رسیده ام و چقدر راست گفت...بعضی آدمها مثل قطار شهر بازی اند و انسان از بئدن با آنها لذت می برد و به جایی نمی رسد... من حتی از بودن با تو لذت هم نبردم...

سکانس چهارم:

تنها ترانه باران است ککه در گوش  بهار می پیچد،سرد نباس سردی از آن دریچه های گرد و غبار گرفته است... کلاغ پر گنجشک پر لحظه ها مان را یادت هست تو دور شدی از من...و من برای همیشه گریختم.

سکانس پنجم:

تا پایان بهار چیزی نمانده است کاش قاب لحظه هایم را می شکستی این روزها آنقدر دلم برای خدا تنگ شده که حس می کنم نیستم... و ندارمش...

نوشته های دیگران()

عشق و کشک
عشق اداری
و چنین است عشق
عشقولانه
عشقولانه
در پنج سکانس
یادداشت های یک آدم مجهول تر از مجهول....
بنام حضرت دوست که هر چه داری از اوست